- ایرانی ها بو می دهند!
این نقل قول از فرزند دوستی است که سالها قبل به خارج از کشور مهاجرت کرده است.
ببینید شاید این حرف فرزند دوستم درست باشد. چرا که سالهاست در خارج از کشور بوده است و فرزندش هم در آنجا بزرگ شده است. اما از دوستم انتظار نداشتم به این راحتی این حرف را بپذیرد و اصلا دیگر ایران نیاید.
خب این حکایت بعضی از ایرانیانی است که در خارج از ایران زندگی می کنند.
حالا بیاییم ایران خودمان.
کسانی هستند که از بیرون قم چنین قضاوتی در مورد آن می کنند. آدم هایی دیده ام که اصلا پایشان را به قم نگذاشتند و یک بد و بیراه هایی می گویند که نپرس.
حالا برویم داخل قم.
داخل قم هم باز این تقسیم بندی وجود دارد.
یک طرف شهر مربوط آدم خوب ها است و دیگر تحت سیطره آدم بدها!
از قضا من هم در قسمت آدم بدها هستم. حالا من چه خاکی به سرم بریزم!؟
هیچ خاکی!
من اصلا اهمیت نمی دهم و بسیار هم لذت می برم، چرا که جنبه های منفی را خط می زنم و به مثبت ها نگاه می کنم.
شاید خودم و برخی افراد به خاطر آب شور سابق قم و برخی رفتارها از قمی ها خاطرات بد داشته باشیم ولی این ها دلیل نمی شود همه چیز و همه کَس را به یک چشم دید. بدی ها را پررنگ کرد و خوبی را فراموش.
در قم همه جور و همه رنگ آدمی زندگی کنند در هر قسمت از آن
در مورد ایران هم همینطور است.
هیچ وقت نباید جزء را به حساب کل گذاشت.
منفی نگری زندگی را به زهری گزنده تبدیل می کند.
طبیعت قم هم از این قضاوت ها در امان نمانده است. بیشتر آدم ها وقتی می خواهند از قم بگویند به منطقه شوره زار و بیابانی و کویر اشاره می کنند. هر چندکه اینها هم دیدنی های خاص خودش را دارد.
اما لایه های دیدنی و ناشناخته زیادی در این شهر هستند که در اینجا به یکی از آنها یعنی روستای ابرجس خواهم پرداخت.
روستای ابرجس را اولین بار است که وارد می شوم. برای ورود بر روستا باید از پلی که بر روی رودخانه ای قرار دارد عبور کرد. روستا بر دامنه تپه ای قرار گرفته است. کوچه خیابان ها به زیبایی سنگفرش شده اند
خانه ها بیشتر نوسازی هستند ولی تک و توک خانه های کاه گلی هم دیده می شود.
از دهیار نتوانستم اطلاعات زیادی بگیرم که آن هم احتمالا به مشغولیت کاری اش بر می گردد. اما پرسان پرسان می توانم اطلاعاتم را از روستا کامل تر و کامل تر کنم و مردم تا می توانستند کمک می کردند.
روستای ابرجس با طبیعتی بکر و دست نخوره در 42 کیلومتری جنوب قم است. روستایی خوش آب و هوا که قدمتی 5 هزار ساله دارد.
روستاهای بیدهند و کرمجگان هم در امتداد این روستا قرار دارند. رودخانه پر آب «دره باغ» از میان این روستاها عبور می کند. کوه هایی با دو تا سه هزار متر ارتفاع این روستاها را احاطه کردند. کوه هلیل معروف ترین کوه این منطقه است که کوهنوردان زیادی هم برای صعود به این کوه می آیند.
به خاطر تنوع آب و هوا در این روستا محصولاتی چون گردو، بادام، قیصی، انجیر و گیلاس در این روستا به عمل می آیند.
مردم علاوه بر کشاورزی و باغداری به زنبورداری هم مشغول هستند. البته نه فقط در این روستا. بنا به شرایط فصلی به جاهای دیگر هم می روند.
در حین گشت و گذار در روستا با اسماعیل اسماعیلی مرد باصفای بیدهندی آشنا می شوم.
روبروی کلبه دنج اش از هوای لطیف پاییزی استفاده می برد. اتاقک دنج و مناسبی در آنجا دارد.
مهمان چایی داغ و صحبت های خوب او می شوم.
بنا به تجربه شخصی اش حرفی می زند که برایم به یادگار می ماند و آن هم به قدرت اراده بر می گردد.
او می گوید انسان اگر بخواهد و اراده داشته باشد می تواند با یک سوزن کوه را هم جابجا کند.
